Радзіма


Лепей за ўсё мне на свеце мясціна
Тая, дзе я нарадзіўся і ўзрос.
Бэз пад акном і на полі каліна…
Ціхае сонца, блакіты нябёс…

Можа, другому не скажа нічога
Сціплая смолка на ўзлессі ў траве.
Мне ж у ёй радасць гучыць і трывога,
З ёю маё захапленне жыве.

 

Любы мне бору сасновага звоны,

Пошум прысадаў, што ўзбеглі на шлях.
Там, дзе бязмежна пралеглі загоны,
Сэрца ўбірае прыволле ў полях.

Выйдзеш за вёску – жытнёвыя хвалі
Коцяцца, цёплыя, плыняць наўсцяж…
Клічуць дарогі ў бясконцыя далі…
Самы ты вольны, край бацькаўскі наш!

Колькі мне маці тут песень спявала,
Колькі радзілася ў сэрцы тут мар,
Колькі мне ласкі жыццё аддавала,
Позіркам шчасця тут гледзячы ў твар.

Тут я быць верным і чулым вучыўся,
Сілу здабыў тут, якой не зламіць.
І сваёй роднай зямлі, дзе радзіўся,
Мне аніколі нідзе не забыць.

 

Дзе ні жыву, ўспамінаю да рыскі

Усё, аб чым слова ў душы берагу,
Кожны куточак, знаёмы і блізкі,
Усюды са мной.
Не згадаць не магу.

Рэчкі люстранай, між лозаў і вязаў,
Што по лугах быстра воды нясе,
Поля, дзе смутак забудзеш адразу,
Сэрцам аддаўшыся светлайкрасе.

Матчыных слоў не забуду ніколі.

Дружбу шаную, што з вамі ствараў.
З вамі, сябрамі, якіх яшчэ ў школе
Роднымі сэрцу навечна абраў…

 

(1960г Кастусь Кірэенка)

 

 

Дальше

 

 

 

 

 
   
  Основная картинка  
   
Сайт художника